Γαβρίλος Τσαγκάρης: Ντραμς με διεθνή "καριέρα"

Όταν ξεκίνησε να παίζει ντραμς στα τέλη της δεκαετίας του '60 ο Γαβρίλος Τσαγκάρης δεν φανταζόταν ούτε στο ελάχιστο τι επιφύλασσε το μέλλον σε σχέση με το αγαπημένο του όργανο. Χρειάστηκε να περάσει τουλάχιστον μία δεκαετία μέχρι να συναντηθεί με τη μοίρα του και να ασχοληθεί με αυτό που έμελλε να τον καταξιώσει παγκοσμίως, την κατασκευή ντραμς.

Το εργαστήριο του Γαβρίλου Τσαγκάρη, σήμερα, είναι δίπλα στην Αττική οδό στην έξοδο 6 στα Ανω Λιόσια. Αν δεν είσαι στην πιάτσα των ντράμερ, δύσκολα πιστεύεις πως από τα χέρια αυτού του Ελληνα έχουν φύγει χειροποίητα τύμπανα με παραλήπτες κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Τα τύμπανα Gabriel (το Γαβρίλος στα λατινικά) παραδίδονται στους αγοραστές τους υπό μία προϋπόθεση. Να έχουν δοκιμαστεί από τον ίδιο. Πελάτες αυτού του προικισμένου τύπου δεν είναι μόνο η αφρόκρεμα των Ελλήνων ντράμερ. Απ' τη βιοτεχνία του κυκλοφόρησαν ντραμς που αγάπησαν μουσικοί σαν τον, διάσημο για την ευελιξία του, Gilbert Mathews, τον για χρόνια ντράμερ του Ray Charles και αργότερα της Sarah Vaughn. Για τον Γαβρίλο, όμως, η εποχή που αναζητούσε καταξίωση από μουσικούς έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον απολαμβάνει περισσότερο την αναγνώριση που έρχεται από συναδέλφους του. Από ανθρώπους που το όνομά τους έγινε brand στην κατασκευή τυμπάνων παγκοσμίως.

Στην ερώτηση «Πότε για πρώτη φορά στη ζωή σου έπιασες μπακέτες για να χτυπήσεις δέρμα ντράμς;» ο Γαβρίλος επιστρέφει στα τέλη της δεκαετίας του '60. «Πρέπει να ήταν 1968 ή 1969. Ημουν ένας ροκάς στην εποχή της χούντας. Είχα μαλλί αφάνα. Φόραγα παντελόνια καμπάνα. Επαιζα ντραμς με γκουπ που εμφανίζονταν στα πάρτι της εποχής. Τότε η ροκ εμφάνιση ήταν εις βάρος σου. Ησουν επικίνδυνος για το καθεστώς. Τύμπανα, επαγγελματικά, έπαιξα το 1971. Οταν φτιάξαμε τους Spiders. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδέα για το αν θα πέρναγα στην κατασκευή τυμπάνων. Στην κατασκευή μπήκα επισήμως στις αρχές της δεκαετίας του '80. Το λέω έτσι γιατί ήδη από το 1979 ψαχνόμουν στο να στήσω το δικό μου σετ».

Τον Μάιο του 1981 ο Γαβρίλος είχε μόλις κατέβει από κρουαζιερόπλοιο. Ηταν μέλος της ορχήστρας του και η επόμενη δουλειά που είχε κλείσει ήταν για τον Οκτώβρη. Με το γκρουπ του θα εμφανίζονταν στο ξενοδοχείο «Holyday Inn». Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στις δυο δουλειές έβαλε στόχο να παρουσιάσει πρώτη φορά δημόσια μια δική του κατασκευή.

«Βρήκα κάτι φιλανδέζικα ξύλα που είχαν παραμείνει σε ξυλαποθήκες της Αθήνας και άρχισα να πειραματίζομαι. Οταν έστησα τα τύμπανα μου στο ξενοδοχείο για τις πρόβες άρχισα να καλώ επαγγελματίες ντράμερ της εποχής, σαν τον Μάρκο Κοντοπίδη, τον Σπύρο Παναγιωτόπουλο και άλλους να τα δοκιμάσουν. Τους έλεγα: "ρε παιδιά ελάτε να τα παίξετε γιατί ή εγώ έχω τρελαθεί ή έχω φτιάξει καλύτερα τύμπανα απ' αυτά που αγοράζουμε". Κάλεσα όσους περισσότερους ντράμερ μπορούσα. Μουσικούς που έπαιζαν με τις φίρμες της εποχής. Ηταν απίστευτο. Ο επίλογος της οντισιόν έφερε 22 παραγγελίες. Οι άνθρωποι άφησαν προκαταβολές για τα υλικά. Ξαφνικά έπρεπε να γίνω κατασκευαστής για να μην εκτεθώ στους φίλους μου».

Η διεθνής καταξίωση
Η χρονιά που θα μείνει αξέχαστη στον Γαβρίλο ήταν το 1996. Οταν τα «Gabriel» πήραν μέρος στην έκθεση οργάνων της Φρανκφούρτης. Εκεί, σε ετήσια βάση, παρουσιάζουν τα νέα τους μοντέλα οι μεγαλύτερες εταιρείες κατασκευής μουσικών οργάνων στον κόσμο. Ο Ελληνας που λέει πως το μουσικό αυτί του κρατάει και από την κεφαλονίτικη καταγωγή του έστελνε αιτήσεις συμμετοχής από το 1993. Εγινε δεκτός τρία χρόνια αργότερα.

Μυστικά: «Η ποιότητα των ξύλων, το πάχος των φύλλων καπλαμά που χρησιμοποιώ και το χτίσιμο του κόθρου είναι τα στοιχεία πο δίνουν τη διαφορετικότητα σε κάθε σετ ντραμς».

Ο Γαβρίλος θυμάται: «Στην Ελλάδα, η μπογιά μου πέρναγε. Οι Ελληνες ντράμερ είναι μια καλή πηγή έμπνευσης για να δημιουργώ. Εχουν ιδέες και ιδιαιτερότητες. Η κουλτούρα της μουσικής μας τους έχει προικίσει με ευρύτητα σκέψης. Πολλοί από αυτούς είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Εμένα όμως μ' έτρωγε η περιέργεια να μάθω αν τα "Gabriel" μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε κορυφαίες μάρκες. Για να γίνει αυτό ήθελα τη γνώμη άλλων αναγνωρισμένων κατασκευαστών.

Εμπειρία: «Όταν ο κόθρος του τυμπάνου βγει από το καλούπι αρκεί ένα χτύπημα με το χέρι για να αντιλιφθώ την ποιότητα του ήχου και το εύρος των συχνοτήτων του», δηλώνει ο Ελληνας κατασκευαστής.

Από την πρώτη χρονιά συμμετοχής σ' αυτή την έκθεση συνέβησαν πράγματα απίστευτα. Κάποια στιγμή πέρασε από το περίπτερο μου ένας ηλικιωμένος κύριος. Περιεργάστηκε τη δουλειά μου και με αναζήτησε. Ηταν ο Ρέμο Μπέλι. Ο άνθρωπος κορυφή στον τομέα κατασκευής τυμπάνων. Η εταιρεία του πουλά τα πάντα γύρω από τα τύμπανα. Είναι γνωστά σ' όλο τον κόσμο. Η φράση που μου είπε ήταν: «Σε συγχαίρω για την πολύ καλή δουλειά που κάνεις και για τα κότσια που έχεις» Μέρες αργότερα το ίδιο έγινε και μ' έναν ψηλό Γερμανό μεσήλικα, αρχιτεχνίτη της Sonor, εταιρείας που τα τύμπανά της πωλούνται παγκοσμίως. Μου είπε: "Είμαι σ' αυτήν τη δουλειά 36 χρόνια και τέτοια ποιότητα κατασκευής δεν έχω δει". Τα σχόλια ανθρώπων σαν αυτούς ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση για μένα».

Το διεθνώς αναγνωρίσιμο «Gabriel»

Ο Γαβρίλος συνεχίζει να κάνει τη δουλειά που γνωρίζει καλά. Τύμπανα του κυκλοφορούν σ' όλο τον κόσμο. Οι «αντοχές» κατασκευής του εργαστηρίου του φτάνουν τα 40 σετ ντραμς, ετησίως. Και στην ερώτηση: «Ποιος θα μπορούσε να είναι ο επίλογος του θέματος για τη δουλειά σου;» χωρίς να το σκεφτεί πολύ λέει: «Θέλω να γράψεις πως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Εκτός του ότι είχα να παλέψω με το κακό προφίλ της χώρας στο εξωτερικό (που τώρα όπως γνωρίζεις έχει επιδεινωθεί) ποτέ δεν βοηθήθηκα από την πολιτεία όχι μόνο για την προβολή των ελληνικών τυμπάνων σε εκθέσεις στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό για εξοπλισμό μπαντών του στρατού ή Δημοτικών μπαντών. Ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες χρησιμοποιήθηκαν νταούλια και ταμπούρλα εισαγόμενα. Ολα αυτά όμως δεν μ' επηρεάζουν. Εγώ έχω ακόμα πολλά όνειρα για τη δουλειά μου».

Γιάννης Παναγόπουλου

Πηγή: ΕΘΝΟΣ