Κοινωνικό Ογκολογικό Ιατρείο: Εκεί όπου οι ανασφάλιστοι μαχητές του καρκίνου έχουν κάποιον στο πλευρό τους στη δύσκολη μάχη

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους συμπαθείς από το τηλέφωνο. Από τα 47 δευτερόλεπτα που ορίζετε τον τόπο, τον τρόπο και την ώρα της συνέντευξης. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και η Καίτη Κοντοπούλου. Φιλική, χαμογελαστή, δοτική. Η ψυχή του πρώτου Κοινωνικού Ογκολογικού Ιατρείου της χώρας. Εκεί όπου οι ανασφάλιστοι μαχητές του καρκίνου έχουν κάποιον στο πλευρό τους στη δύσκολη μάχη. Κάποιον που ξέρει να χαμογελά απέναντι στη σκιά της νόσου.

«Η δική μου, πρώτη επαφή, με τον καρκίνο ξεκίνησε το 1992, όταν μετά από αυτοεξέταση διαπίστωσα την ύπαρξη ενός ογκιδίου. Η επιβεβαίωση από τις εξετάσεις, που ακολούθησε στη συνέχεια, ήρθε να προσθέσει την ανησυχία και το άγχος της μετέπειτα πορείας. Ακολούθησε επέμβαση, έκανα χημειοθεραπεία και ακτινοβολία με όλες τις συνέπειες αυτών σε σώμα και ψυχή. Ό,τι όμως δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Για 'μένα ο καρκίνος είναι σταθμός στη ζωή μου, ήταν το γεγονός που σηματοδότησε την αλλαγή της πορείας, ώστε να μπορεί το ταξίδι αυτό που το ονομάζω ζωή να γίνει όσο το δυνατόν ευχάριστο για μένα και τους συνεπιβάτες μου (σύζυγο, παιδιά, αδέλφια, φίλους). Αποφάσισα, έτσι, πως αφού είχα βιώσει από πρώτο χέρι όλη την εμπειρία έπρεπε να βοηθήσω και άλλες γυναίκες που ρίχνονταν στην «αρένα». Ξεκίνησα, λοιπόν, μέσα από τον χώρο δημιουργίας μου την ενημέρωση, κυρίως στις γυναίκες, για την ανάγκη της αυτοεξέτασης πρωτίστως και κατόπιν του τακτικού ελέγχου», αναφέρει η Καίτη και στέκεται στην Ίδρυση του «Συλλόγου Φίλων του Θεαγενείου».

Καίτη Κοντοπούλου

Μέχρι σήμερα ένας μεγάλος αριθμός (γύρω στα 500 άτομα) έχουν εξυπηρετηθεί από το Κοινωνικό Ιατρείο, αλλά με την αλλαγή του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο κάθε ασθενής που διαθέτει ΑΜΚΑ μπορεί να έχει περίθαλψη σε δημόσιο νοσοκομείο, η κατάσταση είναι καλύτερη.

«Το 2004 μαζί με τη Δώρα Ευσταθίου, η οποία έζησε την πορεία μου και νοσώντας και η ίδια, δημιουργήσαμε το «Σύλλογο Φίλων του Θεαγενείου» με βασικό σκοπό να συνδράμουμε στο σημαντικό έργο που επιτελείται στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο, από το οποίο περάσαμε και οι δυο μας, διαπιστώνοντας τον αγώνα που δίνουν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ενάντια σε μία νόσο που τείνει να γίνει καθημερινή υπόθεση.

Στον Σύλλογο μας δώσαμε το όνομα Αλέξανδρος Συμεωνίδης για να τιμήσουμε τον Ιδρυτή του νοσοκομείου, αλλά συγχρόνως και τον μεγάλο αυτό επιστήμονα και ερευνητή στην υπόθεση του καρκίνου. Κύριοι στόχοι των δράσεων του συλλόγου μας είναι η επιμόρφωση, η ενημέρωση και η κοινωνική ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν στον καρκίνο. Παράλληλα, δείχνουμε έντονο ενδιαφέρον για τον διαρκή εκσυγχρονισμό του νοσοκομείου με την αγορά μηχανημάτων και εξαρτημάτων, τα οποία βοηθούν ώστε να γίνεται η θεραπεία πιο στοχευμένα και γενικά ανταποκρινόμαστε στις άμεσες ανάγκες ώστε να χαρίσουμε ποιότητα στην καθημερινότητα των ασθενών.

Η πρώην Πρόεδρος Δώρα Ευσταθίου

Πολλοί θα πίστευαν ότι έχουμε δεχτεί τη βοήθεια του κράτους. Καμία σχέση. Δεν έχουμε πάρει καμία επιδότηση – επιχορήγηση από δημόσιο φορέα. Τα έσοδά μας είναι από χορηγίες ευαισθητοποιημένων ιδιωτών και από δράσεις και διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις του Συλλόγου μας, ο οποίος έχει έντονη παρουσία στον Πολιτιστικό χώρο, καθώς πιστεύουμε ότι ο Εθελοντισμός δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη, αλλά και δείκτης του πολιτισμού μιας κοινωνίας που ενώνει τις δυνάμεις της για την πραγματοποίηση των κοινών στόχων.

Επειδή, όμως, πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη είναι απαραίτητα στοιχεία για μια κοινωνία ζωντανή, υγιή και εξελισσόμενη και ότι ο εθελοντισμός είναι το εργαλείο που μας επιτρέπει να ζούμε και να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε, τον Ιανουάριο του 2013, εν μέσω εκτεταμένης κρίσης, με πρόταση της αειμνήστου πρώην Πρόεδρου μας Δώρας Ευσταθίου και με τη βοήθεια εθελοντών γιατρών με επικεφαλής τον Γιάννη Μπουκοβίνα δημιουργήσαμε το Κοινωνικό Ογκολογικό Ιατρείο – φαρμακείο, αποκλειστικά για ασθενείς ανασφάλιστους ή για όσους δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας, αντιδρώντας έτσι στο γκρίζο που μας περιβάλλει. Το εγχείρημά μας λειτουργεί με τη βοήθεια των αδελφών νοσοκόμων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και με εθελοντές φαρμακοποιούς, ο ρόλος των οποίων είναι ανεκτίμητος για την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του», επισημαίνει.

Ποιο είναι, όμως, το έργο του Κοινωνικού αυτού Ιατρείου και πόσα άτομα έχουν εξυπηρετηθεί τα τελευταία χρόνια; «Στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας του Κοινωνικού Ογκολογικού Ιατρείου – Φαρμακείου έχουν αλλάξει πολλά. Δυστυχώς, η αύξηση της συχνότητας του καρκίνου μαζί με την αύξηση του πληθυσμού και την αύξηση του κόστους της αντιμετώπισης της νόσου δημιουργούν δυσεπίλυτα προβλήματα. Μέχρι σήμερα ένας μεγάλος αριθμός (γύρω στα 500 άτομα) έχουν εξυπηρετηθεί από το Κοινωνικό Ιατρείο, αλλά με την αλλαγή του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο κάθε ασθενής που διαθέτει ΑΜΚΑ μπορεί να έχει περίθαλψη σε δημόσιο νοσοκομείο, η κατάσταση είναι καλύτερη», τονίζει και στέκεται σε δύο περιστατικά που την έχουν σημαδέψει όλα αυτά τα χρόνια.

«Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη εμπειρία μου με ασθενή ανασφάλιστη εξαιτίας 600 ευρώ! Την ονομάσαμε «Αξία Ζωής 600 ευρώ», γιατί τόσα όφειλε στο Ταμείο της, ώστε να συνεχίσει η ασφαλιστική της ικανότητα, ενώ, την ίδια στιγμή, χρειαζόταν άμεσα χειρουργείο γιατί διαγνώστηκε με καρκίνο στομάχου. Τα καλύψαμε εμείς και η κοπέλα μπήκε άμεσα στο χειρουργείο. Υπάρχει πιο ανέντιμο πράγμα από το να χάνει κάποιος τη ζωή του για μερικές εκατοντάδες ευρώ;

Το άλλο περιστατικό είναι πρόσφατο. Χειρουργημένη με διάγνωση καρκίνου μαστού έπρεπε να κάνει εξέταση oncotype, η οποία δείχνει αν θα πρέπει να συνεχίσει με χημειοθεραπεία ή όχι, το κόστος της οποίας ανέρχεται στα 3250 ευρώ (γιατί η εξέταση αυτή γίνεται από ιδιωτική εταιρεία, τα δείγματα στέλνονται στην Αμερική και πρέπει να προπληρωθούν). Αν είσαι ασφαλισμένη, μέρος του ποσού, όπως μας πληροφόρησε ο αντιπρόσωπος, επιστρέφεται από το ταμείο, αν όμως είσαι ανασφάλιστος προχωράς στην θεραπεία ή όχι. Με συντονισμένες ενέργειες του Ιατρείου η ανασφάλιστη κοπέλα κατάφερε να προχωρήσει στην ειδική εξέταση», προσθέτει.

Δίπλα της οι πρώτοι εθελοντές της ημέρας ετοιμάζονται να συσκευάσουν κάτι φάρμακα και να τακτοποιήσουν τη μικρή αποθήκη. Η Καίτη χαμογελά και τους πειράζει. «Θα ήθελα να τονίσω το έργο αυτών των ανθρώπων και να τους ευχαριστήσω από καρδιάς για τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά τόσο στο τμήμα του Ακτινοθεραπευτικού που εξυπηρετεί καθημερινά γύρω στους 200 με 250 ασθενείς, όσο και στις διάφορες δραστηριότητες στο Φιλοξενείο του Νοσοκομείου, όπου μένουν ασθενείς από άλλες επαρχιακές πόλεις οι οποίοι κάνουν ακτινοβολίες καθημερινά», καταλήγει.

Ο χρόνος μας πιέζει και η ίδια πρέπει να κατέβει στο κέντρο για μία δουλειά του Ιατρείου. Βάζει κάποια πράγματα στην τσάντα της και παρατηρώ ένα βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη. Αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου. «Ξέρεις τι γράφει πετυχημένα ο Λουντέμης; "Γιατί οφείλουμε στον άνθρωπο κάτι παραπάνω από τροφή και νερό. Γιατί οφείλουμε στον άνθρωπο συμπαράσταση". Και εδώ αυτό προσπαθούμε να κάνουμε».

Ευθύμιος Σαβάκης

Πηγή: LiFO