Κατά τις 10.10 κατέφθαναν οι πιο γρήγοροι και σίγουρα οι πιο φιτ. Η Βασ. Σοφίας και η Ηρώδου Αττικού ήταν ήδη κλειστές, και καθώς οι στάλες μουσκεύανε αργά την άσφαλτο, επικρατούσε μια σπάνια ησυχία. Στη συνηθισμένη στις διαδηλώσεις Αθηναία, η ησυχία της περασμένης Κυριακής θύμισε για κάποια δευτερόλεπτα εκείνες τις ήρεμες στιγμές πριν από το χάος του κλειστού κέντρου, όταν οι κλούβες παρατάσσονται κάθετα στο ύψος της Σέκερη και το Σύνταγμα βυθίζεται σε μια ύποπτη και βραχυπρόθεσμη σιωπή.
Ομως, η ησυχία της Κυριακής ήταν η ησυχία ενός ομαδικού διαλογισμού. Η ησυχία είκοσι χιλιάδων ανθρώπων που αποφάσισαν να συγκεντρωθούν και να ολοκληρώσουν μια (ισότιμα) σωματική και πνευματική προσπάθεια. Κάποιοι το έκαναν για καλό σκοπό, άλλοι για δική τους ευχαρίστηση ή για να σπάσουν το προσωπικό τους ρεκόρ. Μερικοί επέλεξαν να τρέξουν τα τελευταία 300 μέτρα του αγώνα τους μαζί με τα παιδιά τους. Ολοι κατέβαλαν μια προσπάθεια σαν μεμονωμένα άτομα και συγχρόνως λειτούργησαν ενθαρρυντικά και προτρεπτικά για την καλύτερη επίδοση των άλλων.
Την Κυριακή, οι ίδιοι δρόμοι που φιλοξενούν σχεδόν κάθε εβδομάδα το άγχος, την οργή, την απελπισία, πολύ συχνά σε συνδυασμό με το παράλογο, το αντιπαραγωγικό και το καταστροφικό, ανέδειξαν αυτό που θα έπρεπε να αναδεικνύουν (εξυπηρετώντας κατ’ αρχήν με την ελεύθερη χρήση τους) κάθε μέρα της εβδομάδας: υγιείς πολίτες που προκαλούν θετικά ο ένας τον άλλον για την επίτευξη των στόχων τους. Κι όσο τερμάτιζε ο απλός κόσμος, τόσο γέμιζε το κέντρο της Αθήνας με μια σπάνια αδρεναλίνη, χωρίς απολογισμούς υλικών καταστροφών.
Νέλλη Αμπραβανέλ
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
No comments:
Post a Comment