Minas: Ο κόσμος του σχεδιαστή της αρμονίας

Με έμπνευση πάντα τον άνθρωπο, τις πράξεις του και τα αποτελέσματά τους, ο αεικίνητος, διεθνούς φήμης σχεδιαστής κοσμημάτων και αντικειμένων Minas συνδυάζει αρμονικά την αισθητική με τη λειτουργικότητα στις μοναδικές δημιουργίες του, όπως και στον προσωπικό του χώρο στη Νέα Ερυθραία.

Με υποδέχεται με τις μελωδίες του Van Morrison και η συζήτησή μας κυλάει από το ένα θέμα στο άλλο, σε ένα τέμπο που συντονίζει εκείνος, αλλάζοντας παράλληλα ως βιρτουόζος dj εκλεκτές ετερόκλητες μουσικές -από fados και Jacques Brel μέχρι Stones και σύγχρονα ηλεκτρονικά κομμάτια. «Ακούγοντας μουσική είναι σαν να διαβάζω όλες τις εφημερίδες του κόσμου, νιώθω το beat της κοινωνίας, το τι συμβαίνει», θα πει, εξηγώντας τη... μανία του με τη μουσική. «Μπορεί να είναι και το απωθημένο μου». Σε μικρή ηλικία μάθαινε βιολί ώσπου «συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πλασμένος για μουσικός. Για ποιον λόγο να παίζω; Για να γίνω βιολιστής σε γάμους ή ο Jascha Heifetz; Πάντα ήθελα να κάνω κάτι να ξεχωρίσει, ν' αξίζει τον κόπο που το κάνεις, αλλιώς τι νόημα έχει;».

Από μικρός είχε δείξει το καλλιτεχνικό ταλέντο του - ένας πίνακας στον τοίχο, που έχει ζωγραφίσει έφηβος, και κέρδισε το πρώτο σχολικό βραβείο, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Και στα 15 του, όταν παράτησε το σχολείο -με την πεποίθηση ότι «με τον τρόπο που διδασκόμασταν τα μαθήματα, δεν επρόκειτο να μάθω τίποτα πλέον»-, ήξερε τι ήθελε να κάνει. Θήτευσε δίπλα στους χρυσοχόους του Βουράκη, ενώ στη στρατιωτική του θητεία σχεδίασε τους μηχανισμούς για την υδραυλική κίνηση των πυροβόλων, σχέδια που χρησιμοποιήθηκαν για τα εκπαιδευτικά βιβλία που διδάσκονται μέχρι σήμερα. Στη δικτατορία, στα 30 του, έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έζησε 11 χρόνια και καθιερώθηκε ως σχεδιαστής διεθνούς εμβέλειας, δημιουργώντας μοναδικά, ιδιαίτερα κομμάτια από χρυσό και ασήμι. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1980. Εγινε ο πρώτος μη Σκανδιναβός σχεδιαστής που συνεργάστηκε με τον παγκόσμιας φήμης δανέζικο οίκο Georg Jensen. Το 1996 άνοιξε το δικό του κατάστημα-γκαλερί στη Μύκονο και μετά στην Κηφισιά, όπου τα πάντα -χερούλια, καθίσματα, γραφεία, βιτρίνες, πάγκοι, φωτιστικά- μέχρι τα φλιτζάνια και τα κουταλάκια του καφέ είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο.


Η επαφή με τη φύση
Στη Μύκονο ήταν που ξεδίπλωσε και τις αρχιτεκτονικές ικανότητές του κατασκευάζοντας το δικό του σπίτι, όπου πάντρεψε αριστοτεχνικά την κυκλαδίτικη παράδοση με σύγχρονες ιδέες, αλλά και το διαβόητο μπαρ Astra. «Αυτό το απίστευτα μικρό σπιτάκι είναι για μένα Παράδεισος γιατί δεν βλέπω κανένα άλλο σπίτι γύρω, κάτι που θεωρώ φοβερή πολυτέλεια», θα μου πει. Για παρόμοιους λόγους νοίκιασε και τη συγκεκριμένη μονοκατοικία στη Νέα Ερυθραία. Μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες αντικρίζει μόνο δέντρα και, το κυριότερο, είναι αρκετά απομονωμένη, ώστε να ακούει μουσική όσο δυνατά θέλει. Σχεδόν όλα τα έπιπλα είναι δικές του κατασκευές, που έχει μεταφέρει από το προηγούμενο σπίτι του στην Κηφισιά, μια και όλα είναι σχεδιασμένα ώστε «να προσαρμόζονται παντού». Εδώ ο Μηνάς περνάει τις περισσότερες ώρες στον πάγκο εργασίας που έχει εγκαταστήσει στο καθιστικό - «να είναι σε απόσταση χεριού τα μολύβια, οι ξύστρες, η μουσική»- αλλά και στο δωμάτιο εργαστήριο, αν και το «επίσημο» ατελιέ βρίσκεται στην Ανοιξη, όπου κατασκευάζει τα καλούπια, βγάζοντας το πρωτότυπο των δημιουργιών του: Κοσμήματα, αντικείμενα, αλλά και έπιπλα που διαθέτει κατά παραγγελία.

Εργαστήρι. Ενα επαγγελματικό ηχοσύστημα McIntosh, τοποθετημένο για εύκολη πρόσβαση δίπλα στον πάγκο εργασίας

«Δεν ξέρω ούτε εγώ πόσα έχω φτιάξει», θα σχολιάσει. Εμπνευσή του πάντα, «ο άνθρωπος, η ανατομία του, οι πράξεις και τα αποτελέσματά τους».Οσο ευφάνταστες και καλαίσθητες είναι οι δημιουργίες του, άλλο τόσο λειτουργικές: «Εχω αποστροφή σε οτιδήποτε διακοσμητικό ίσον περιττό. Μέσα από το αναγκαίο βγαίνει αυτό που είχε πει ο Αριστοτέλης: Ο,τι είναι πρακτικά σωστό είναι και αισθητικά ωραίο... ένα αντικείμενο εφόσον είναι ωραίο στα δάχτυλά σου, θα είναι ωραίο και στα μάτια σου, δεν θα γδάρει τα μάτια σου, αφού δεν γδέρνει τα δάχτυλά σου». Λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας, δεν είναι τυχαίο ότι έχει ονομάσει τους γιους του Αρίωνα και Προμηθέα.

Γούρια 2012. Με τον δείκτη ενός ρολογιού να δείχνει 12, ο δημιουργός επισημαίνει ότι την καινούργια χρονιά «It’s time to think, to create, to dream, to understand, to communicate, to feel, to love, to move again...»

«Η Ελλάδα έλαμψε μία φορά, μέχρι τους ελληνιστικούς χρόνους, και δεν πρόκειται να ξαναλάμψει ποτέ, με όλο αυτό το μπαστάρδεμα εξουσίας-εκκλησίας από το '21, από τότε που έγινε κράτος... Σε όποιο πανεπιστήμιο κι αν πας στο εξωτερικό βλέπεις προτομές του Αριστοτέλη, του Σωκράτη...». Οσο για την οικονομική κρίση, προτείνει: «ναι στη μοναδικότητα, όχι στην ανταγωνιστικότητα. Στην κρίση, μόνο τα σοβαρά πράγματα προχωρούν, τα ευκαιριακά μένουν πίσω. Οι άνθρωποι στους δύσκολους καιρούς ζορίζονται και παράγουν ιδέες. Αν όλα πάνε καλά, όλοι αράζουν στις παραλίες και στα μπαρ. Κάθε καινούργιο κίνημα μουσικής ξεκίνησε γιατί έγινε ένας παγκόσμιος πόλεμος, δεν εύχομαι να γίνει τρίτος, αν και ψιλο-γίνεται τώρα... Η ελπίδα μας είναι οι νέοι άνθρωποι. Οι οποίοι χρειάζονται δασκάλους, όπως στον αθλητισμό τον προπονητή. Προσωπικά, δε θέλω άλλο credit. Δεν εννοώ ότι θα βρίσκομαι σε απραξία -είναι και επικίνδυνο για την υγεία μου. Επειτα από τόσα χιλιόμετρα, να σταματήσω ξαφνικά; Εξάλλου μέσα στο μυαλό μου έχω χιλιάδες πράγματα να γίνουν».

Ντόση Ιορδανίδου

Φωτογραφίες: Τάκης Σπυρόπουλος

Πηγή: ΕΘΝΟΣ