Με αφορμή το ρεπορτάζ της «Κ», «Το πέταγμα της πεταλούδας», η ασθενής Π. (τα στοιχεία της υπάρχουν στη διάθεση της εφημερίδας) θυμήθηκε και μας έστειλε αυτή τη μικρή ιστορία:
Ένας ιατρός που έφυγε από τη ζωή στις αρχές της χρονιάς είχε αναβάλει το 2018 την προγραμματισμένη μου επίσκεψη ρουτίνας για μία Ρομά. Ήταν νεαρή, και όμως γινόταν μητέρα για τρίτη φορά. Αυτή η φορά, όμως, δεν ήταν σαν τις άλλες. Είχε γεννήσει, αλλά εξακολουθούσε να πονά. Αιμορραγούσε, είχε πυρετό. Ελάχιστα είχε δει τον νεογέννητο γιο της. Είχε και δύο κόρες που τις λάτρευε, όπως και το μπαμπά τους. Λαχταρούσε να του χαρίσει τον γιο που τόσο επιθυμούσε. Προσευχήθηκε στην Παναγία κι αυτή, σαν μάνα, άκουσε την προσευχή της. Όμως ένιωθε αδύναμη. Λαχταρούσε να τον κρατήσει αγκαλιά, αλλά δεν μπορούσε.
Ο άντρας της ήταν συνέχεια δίπλα της, κάτι δεν πήγαινε καλά. Αιμορραγούσε όλο και πιο πολύ τις επόμενες ημέρες. Οι γιατροί πηγαινοέρχονταν ανήσυχοι. Συνέστησαν έλεγχο με υπερήχους. Επρεπε να την πάνε στο διπλανό νοσοκομείο. Δεν ήθελε πάλι εξετάσεις, πάλι πόνο. Ας την αφήσουν ήσυχη, έχει ο Θεός. Πράγματι, είχε ο Θεός. Την εξέτασε ο κ. Καθηγητής. Ηρθε ο ίδιος εκεί, δεν άφησε κανέναν ειδικευόμενο. Το περιστατικό ήταν σοβαρό, το ίδιο κι αυτός. Συνήθως η διάγνωσή του ήταν μια εύκολη υπόθεση, όχι αυτή τη φορά.
Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε. Άσπρα γένια, άσπρα μαλλιά, γκριζογάλανα μάτια. Η φωνή του την ηρεμούσε, το ίδιο και το κρύο χέρι του πάνω στην κοιλιά της. Έπαψε να τρέμει. Όλοι της έλεγαν ότι πρέπει να πονάει, είναι γυναίκα, πρέπει να πονέσει για να κάνει τα παιδιά της. Ποιος είναι αυτός που ζητάει συγγνώμη όταν την πονάει; Ήταν ο Καθηγητής. Ετσι τον αποκαλούσαν όλοι. Το βράδυ αργά, ο κ. Καθηγητής την επισκέφθηκε πάλι.
Η αιμορραγία συνεχιζόταν, η μικρή Ρομά ένιωθε όλο και πιο αδύναμη, έκανε την προσευχή της κι ήταν έτοιμη. Μακάρι να μπορούσε να επιστρέψει με το μωρό της αγκαλιά, μακάρι να έβλεπε το μικρό της να μεγαλώνει. Ο κ. Καθηγητής ήρθε ξανά νωρίς το πρωί. Όλα καλά, της είπε. Ζήτησε εκ νέου εξέταση. «Θα σας μεταφέρουν σε λίγο στο δικό μου νοσοκομείο. Κάτι σας ταλαιπωρεί, θα το βρούμε, λίγη υπομονή. Απλά είναι τα πράγματα, όλα θα πάνε καλά».
Οι ειδικευόμενοι απόρησαν. Πάλι η γύφτισσα για εξέταση. Τρίτο 24ωρο πάει από το κακό στο χειρότερο, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Όλα καλά, διαβεβαίωνε ο κ. Καθηγητής τη μικρή μάνα. Επανεξέταση, ιατρικό συμβούλιο, εκ νέου γνωμάτευση. «Θα το βρούμε». Η μικρή μάνα ζήτησε να δει το παιδί της για τελευταία φορά. Ο κ. Καθηγητής ερχόταν συχνά. Το καταλάβαινε από τον θόρυβο που συνόδευε την άφιξή του. Έρχεται, θα ζητήσει πάλι το ιστορικό, η προϊσταμένη να έρθει.
Στο χειρουργείο και μετά στη ΜΑΦ, δύσκολα τα πράγματα, έκρινε η ίδια. «Απλά είναι τα πράγματα», άκουγε μια φωνή να τη διαβεβαιώνει και να της δίνει κουράγιο. Μερικές φορές δεν μπορούσε ούτε τα μάτια της ν’ ανοίξει. Δεν τον έβλεπε, αλλά καταλάβαινε την παρουσία του. Όλα θα πάνε καλά, τη διαβεβαίωνε με τη βαθιά φωνή του. Και πήγαν. Βγήκαν αγκαλιά και οι τρεις, ο άντρας της, ο γιος της και η ίδια. Η ευτυχία.
Ο ιατρός ακτινολόγος, Άρης Αντώνιου, ήταν ο Καθηγητής, που εξέταζε χωρίς χρήματα. Βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών, ένας εξαίρετος άνθρωπος και επιστήμονας. Έφυγε στις αρχές του χρόνου σε ηλικία 69 ετών.
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
No comments:
Post a Comment