24 Απριλίου: Η Μαρία Φιλοπούλου εκθέτει στο Λονδίνο δεκαέξι έργα που μοσχοβολούν καλοκαίρι

«Σ’ αυτή τη χώρα η ομορφιά είναι αυθόρμητη, δεν είναι φτιαγμένη με υπολογισμούς, με μεγαλεία ή με επιτήδευση, αλλά με αέναη ευτυχία στις πιο καθημερινές λεπτομέρειες» έλεγε ο Ζακ Λακαριέρ για την Ελλάδα, ως πολύτιμος παρατηρητής της ιδιαιτερότητάς μας. Ακόμα και σήμερα, που η πραγματικότητα είναι ζοφερή, υπάρχουν ξέφωτα. Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει το τοπίο, το κλίμα, το φως, τη ζωογόνο δύναμή τους πάνω στον ψυχισμό μας. Αυτές ακριβώς τις εναργείς εικόνες, που μας προσφέρει απλόχερα η ελληνική φύση, ζωγραφίζει η Μαρία Φιλοπούλου. Η ζωγράφος που ετοιμάζεται αυτή την περίοδο για μια ατομική έκθεση με 16 έργα στην γκαλερί Belgravia στο Λονδίνο, μίλησε στην «Κ».

Η πορεία της ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 στην Beaux Arts στο εργαστήριο του Λεονάρντο Κρεμονίνι. Μαζί με άλλους Ελληνες φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών θήτευσαν στο πλευρό του μεγάλου δασκάλου. «Από εκείνον κρατώ πάντα το βλέμμα του πάνω στην τέχνη, αλλά και το ότι η αγάπη για τη δουλειά μας είναι από τα μεγαλύτερα φυλαχτά στη ζωή» λέει η καλλιτέχνις, που πραγματοποίησε την πρώτη της έκθεση στο Παρίσι το 1991.

Από την αρχή της πορείας της μέχρι σήμερα, ζωγραφίζει περίκλειστους χώρους. Πρώτα ήταν το λιλιπούτειο διαμέρισμά της στο Παρίσι, η οροφή του στούντιο διδασκαλίας του Κρεμονίνι, ο ακάλυπτος και η σιδερένια σκάλα του στο εργαστήρι που νοίκιασε όταν ήρθε στην Αθήνα. Ακολούθησε η σειρά με τα εσωτερικά των θερμοκηπίων της Πελοποννήσου, με τα φυτά σε πρώτο πλάνο. Αργότερα, πέρασε στο πιο προσφιλές της θέμα: τις αμμουδιές, τα καταστρώματα των πλοίων που μετέφεραν τους ταξιδιώτες στα νησιά, τους υποβρύχιους κολυμβητές. «Ακόμα και όταν έφτιαχνα τον βυθό ή μια αχανή παραλία, το έκανα με τέτοιο τρόπο που να δημιουργεί την αίσθηση ενός περιχαρακωμένου χώρου που είναι σαν προστατευτική αγκαλιά. Από τότε που ήμουν παιδί, η ζωγραφική μου έδινε μια τεράστια αίσθηση ασφάλειας και νομίζω ότι αυτήν ακριβώς προσπαθώ και εγώ να επιστρέψω στους θεατές».

Βιωματικές εικόνες 

Φανατική κολυμβήτρια και η ίδια, ακολουθεί το ορμέμφυτο του νερού. Πώς αισθάνεται που εκθέτει αυτή την «παραδεισένια» πλευρά της χώρας στο εξωτερικό, σε μια περίοδο όπου έχουμε στοχοποιηθεί για τη χαλαρή στάση μας προς τη ζωή; «Ζωγραφίζω για να μοιράζομαι ό,τι καλύτερο έχω, ό,τι μου προσφέρει ευχαρίστηση και ευτυχία. Οι εικόνες μου είναι βιωματικές. Στις υποβρύχιες σπηλιές της Μήλου, στις βάθρες της Σαμοθράκης, στην Υδρα, στην Ανδρο, στη Σέριφο έχω κολυμπήσει και έχω δει ανθρώπους να αφήνονται στην ευδαιμονία του νερού. Αυτή την αρχέγονη αίσθηση που την αποζητούμε όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας, βγάζω στον καμβά. Η κρίση ακουμπά την επίδραση που έχει επάνω μας το φως και ο ορίζοντας, τη σχέση με το ίδιο μας το σώμα. Απλώς μας θύμιζε ότι οι όμορφες στιγμές είναι πολύτιμες». 

Γεωγραφία του σώματος

Μιλώντας για το θέμα αυτό, είναι η πρώτη φορά που η Φιλοπούλου εστιάζει τόσο στην ανθρώπινη φιγούρα. Στην έκθεση του Λονδίνου, παρουσιάζει για πρώτη φορά γυμνά μεγάλων διαστάσεων: «Και το σώμα το αντιμετωπίζω ως χώρο, έχει τη δική του δομή και γεωγραφία. Πάντα είχα κορμιά στα έργα μου, αλλά ήταν μικρής κλίμακας. Τώρα έχω κάνει ένα παραπάνω βήμα και ανοίγομαι σε μια νέα κατεύθυνση που με οδηγούν οι αναζητήσεις μου». Η πιο πρόσφα­τη ενότητα είναι εμπνευσμένη από τις βάθρες της Σαμοθράκης. Χρησιμοποιεί περισσότερο το μαύρο χρώμα δίνοντας πιο υπαρξιακό τόνο: το νερό είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μας ξεπλένει από την αγωνία του θανάτου και της φθοράς. Γινόμαστε πρωτόπλαστοι για να χαρούμε απενοχοποιημένα τη γύμνια, σ’ ένα επιβλητικό τοπίο.
Οι πίνακες της Φιλοπούλου μοσχοβολούν καλοκαίρι, το διαχρονικό και ανέγγιχτο θέρος του Λακαριέρ. Μας υπενθυμίζουν ότι ορισμένα αγαθά μένουν σταθερά στη ζωή μας και είναι στο χέρι μας να τα χαιρόμαστε. «Αν αποτραβήξουμε το βλέμμα από τα καθημερινά μας προβλήματα και το αφήσουμε να περιηγηθεί σε ό,τι όμορφο είναι γύρω μας, θα πάρουμε κουράγιο και δύναμη για να αντιμετωπίσουμε όλες τις αντιξοότητες. Για μένα αρκεί μια ματιά στη θάλασσα ή μια βουτιά, για να ανασυγκροτηθώ». 

Με δάσκαλο τον Κρεμονίνι

Η Μαρία Φιλοπούλου σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι, στην École Nationale Supérieur des Beaux -Arts, με δάσκαλο τον Λεονάρντο Κρεμονίνι κατά την περίοδο 1984-88. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ίδια σχολή με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, κατά την περίοδο 1988-89 (λιθογραφία με δάσκαλο τον Αμπραχάμ Χαντάντ). Εργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στη Βουλή των Ελλήνων και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εχει κάνει 17 ατομικές εκθέσεις, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, και έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 ομαδικές στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη, στο Βέλγιο, στη Φρανκφούρτη, στο Βερολίνο, στο Πεκίνο, στη Μελβούρνη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Φλόριντα και στη Νέα Υόρκη.
​​
Η έκθεση στην Belgravia Gallery θα διαρκέσει από 24 Απριλίου - 17 Μαΐου.

Μαργαρίτα Πουρνάρα

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ