Ολα έγιναν στη διάρκεια των καλοκαιρινών της διακοπών στην Κύπρο. Κάθε χρόνο, για λίγες ημέρες, η Ερρικα, 33 ετών σήμερα, που πάσχει από βαριάς μορφής νοητική υστέρηση, επισκέπτεται συγγενείς της στη Μεγαλόνησο. Συνηθίζουν με τον παππού της να κολυμπούν για ώρα στη θάλασσα, να ξανοίγονται και μετά να επιστρέφουν κατάκοποι στην αμμουδιά του Πρωταρά. Μια τέτοια μέρα, καθώς κολυμπούσαν αμέριμνοι, η Ερρικα άκουσε τις απελπισμένες κραυγές μιας γυναίκας.
«Η κυρία Μαρία όπως μάθαμε ότι τη λένε αργότερα είχε παρασυρθεί από το ρεύμα, δεν μπορούσε να γυρίσει και είχε πανικοβληθεί» λέει στην «Κ» η μητέρα της κ. Κούλα Ιωάννου. «Κανείς δεν είχε ακούσει το παραμικρό, εκτός από την Ερρικα, η οποία κολύμπησε γρήγορα προς το μέρος της γυναίκας, την έπιασε από το μπράτσο και την έβγαλε στην ακτή».
Το κατόρθωμά της έφτασε μέχρι τα αυτιά της τέως υπουργού Εξωτερικών κ. Ερατούς Κοζάκου Μαρκουλλή, η οποία και ζήτησε από τον Κύπριο πρέσβη να της απονεμηθεί τιμητικός έπαινος.
Το γεγονός είχε πολλαπλή σημασία. «Kάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η Ερρικα, λόγω της κατάστασής της, δεν θα είχε τη συναίσθηση του κινδύνου», λέει η κ. Ιωάννου. «Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Θυμάμαι σε μια εκδήλωση που ο πατέρας της πέταξε με αλεξίπτωτο πλαγιάς με πόση αγωνία τον παρακολουθούσε κρατώντας με τα χεράκια της την καρδιά της για να μου δείξει τον φόβο της, με το δικό της λεξιλόγιο της νοηματικής γλώσσας. Ετσι και όταν άκουσε την κ. Μαρία να φωνάζει βοήθεια η καλοσύνη της ψυχής της, η αγάπη για τον συνάνθρωπο και η μεγάλη επιθυμία που έχει να βοηθά όποιον έχει ανάγκη την έκαναν να ξεπεράσει κάθε δισταγμό και να σπεύσει να βοηθήσει».
Για την οικογένειά της, αλλά και όλους όσοι δραστηριοποιούνται στον χώρο της φροντίδας ατόμων με νοητική υστέρηση, η βράβευση της Ερρικας κρύβει έντονο συμβολισμό. «Αναγνωρίζει τα άτομα με αναπηρία ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας που έχουν τα ίδια δικαιώματα και ότι όπως όλοι έχουν μέσα τους την επιθυμία της προσφοράς.
Είμαι 30 χρόνια εθελόντρια στον χώρο της νοητικής υστέρησης και δεν σταματώ να θαυμάζω την αθωότητα, την επιμονή και την προσπάθεια που καταβάλλουν αυτά τα άτομα για να πετύχουν κάτι που για μας είναι αυτονόητο. Αυτό που απλώς χρειάζονται είναι αποδοχή, αγάπη και συνεχή ενθάρρυνση και στήριξη ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν το δυναμικό που κρύβουν μέσα τους».
Ομως στην Ελλάδα του 2013 αυτό παραμένει ζητούμενο. Το κλείσιμο των μεγάλων ασύλων, στο πλαίσιο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, δεν συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη ειδικών ανοιχτών δομών στην κοινότητα, όπου τα παιδιά και οι νέοι με νοητική υστέρηση θα μπορούσαν να αναπτύξουν δεξιότητες, να ανεξαρτητοποιηθούν.
Ακόμα και στην περίπτωση που γονείς παίρνουν τα ηνία, η βοήθεια της πολιτείας είναι ισχνή. Η Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης «Πέταγμα» στο Χαλάνδρι όπου νέοι με νοητική υστέρηση έμαθαν για πρώτη φορά να ζουν (σχεδόν) μόνοι τους, λαμβάνοντας οι ίδιοι τις αποφάσεις της καθημερινότητας, είναι το αποτέλεσμα του αγώνα μιας ομάδας γονέων που δεν ήθελαν να βλέπουν τα παιδιά τους ούτε κλεισμένα σε ψυχρά άσυλα ούτε όμως πλήρως εξαρτημένα από τους ίδιους.
Επί δύο χρόνια η Στέγη λειτούργησε με συγχρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, ωστόσο το πρόγραμμα τέλειωσε, μαζί και τα χρήματα. «Η κρίση μας έχει χτυπήσει όλους, είναι πολύ δύσκολο πια οι οικογένειες να σηκώσουμε το βάρος του Σπιτιού» λέει η κ. Ιωάννου, που είναι και πρόεδρος του συλλόγου «Πέταγμα». «Μακάρι κάποιος να έβλεπε την εξέλιξη των παιδιών μας. Μακάρι να έδινε λίγη προσοχή στα άλματά τους».
Λίνα Γιαννάρου
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
* Ευχαριστούμε Στρατηγέ ε.α. Θοδωρή Μ. για το άρθρο!
No comments:
Post a Comment