Τον φώναζαν Νικολάκη κι ας ήταν 23 χρονών άντρας. Βουτηχτής μεγάλος. Η θάλασσα τον γοήτευε περισσότερο και από τη γη. Καταδύσεις, ψάρεμα, πόλο. Τα μηχανάκια δεν του άρεσαν αλλά τα είχε για το πηγαινέλα. Δούλευε στο εργοστάσιο κουφωμάτων των γονιών του. Η μισή Χαλκίδα ήταν φίλοι του. Κι από φιλενάδες; «Ηταν όλες τους μανεκέν. Η μια καλύτερη από την άλλη», λέει η αδελφή του η Κωνσταντίνα, δέκα χρόνια μεγαλύτερη. «Οταν γεννήθηκε, έφερε πνοή στο σπίτι», μου λέει και προσπαθεί να μην ξεσπάσει ξανά σε κλάματα. Η συνάντησή μας γίνεται μεσάνυχτα στην Εντατική του Ευαγγελισμού. Δίπλα της, βράχος, ο άντρα της ο Λευτέρης.
Λίγα λεπτά πριν οι νοσοκόμοι είχαν πάρει το φορείο με τον νεκρό Νικόλα από το χειρουργείο. Η οικογένεια Ιωσήφ μέσα στον πόνο της είχε πάρει μια απόφαση που θα έσωζε τη ζωή επτά ανθρώπων.
Εσείς αποφασίσατε να γίνει το καλό;
Λευτέρης: Εμείς, όλη η οικογένεια δηλαδή, αλλά νομίζω ότι θα το ήθελε πολύ κι ο Νικόλας μας.
Σας το είχε πει;
Κωνσταντίνα: Ναι, σε ανύποπτη στιγμή, σε μια οικογενειακή συζήτηση, είχαμε πει ότι αν ένας απ' τους δυο μας, ένα απ' τα δυο αδέλφια, πάθει κάτι, θα κάνουμε δωρεά οργάνων. Αρα, απ' τη στιγμή που δεν υπήρχε επιστροφή, κάναμε αυτό που έπρεπε. Πονάμε πολύ, αλλά στεκόμαστε δυνατοί, γιατί σήμερα κάποιες οικογένειες θα είναι ευτυχισμένες.
Λευτέρης: Μας βοήθησε πολύ και η στάση του γιατρού, του συντονιστή των μεταμοσχεύσεων Παναγιώτη Καλτσά. Δηλαδή ακόμα κι αν δεν το είχαμε συζητήσει στην οικογένεια, τελικά θα το κάναμε. Συνοδεύσαμε το παιδί μας στο χειρουργείο και αντικρίσαμε συγκεντρωμένους επιστήμονες από όλη την Ελλάδα να ετοιμάζουν μια γέφυρα ζωής. Να σώσουν κόσμο που βασανίζεται. Ο Νικόλας θα ήταν πολύ περήφανος τώρα.
Θα σώσει κόσμο.
Λευτέρης: Θα σώσει κόσμο, κι αυτό μας έχει λυτρώσει. Μας έχει δώσει απίστευτη δύναμη το γεγονός ότι θα υπάρχει συνέχεια.
Μπράβο σας, που τα σκέφτεστε όλα αυτά.
Λευτέρης: Κι είναι ένας νέος άνθρωπος. Ο,τι μπορούν ας αξιοποιήσουνε. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήμασταν τώρα αν δεν είχαμε πάρει αυτή την απόφαση. Πόσο μάταια, δηλαδή, θα είχαν τελειώσει όλα.
Πώς έγινε;
Κωνσταντίνα: Μηχανή χωρίς κράνος. Ενα μήνυμα, λοιπόν, να φοράμε κράνος!
Ετρεχε πολύ;
Κωνσταντίνα: Οχι, δεν έτρεχε!
Λευτέρης: Με 45 χλμ. πήγαινε. Δεν έτρεχε!
Κωνσταντίνα: Μ' ένα πενηντάρι παπάκι.
Λευτέρης: Το πιο επικίνδυνο με τις μηχανές δεν είναι το ταξίδι, είναι το καθημερινό, το «πάω για τσιγάρα».
Κωνσταντίνα: Είπε «πετάγομαι, δεν θ' αργήσω…».
Κράτησε πολλές μέρες το βάσανο στην Εντατική;
Λευτέρης: Ουσιαστικά δεν συνήλθε ποτέ. Και δε μας δώσανε ποτέ ελπίδα. Απλά οι γιατροί φροντίσανε να κρατήσουν ζωντανά τα όργανά του.
Μόνο στο κεφάλι χτύπησε;
Λευτέρης: Μόνο στο κεφάλι. Το σώμα του είναι άθικτο. Βλέπεις το σώμα του και δεν πιστεύεις ότι έχει χτυπήσει αυτό το παιδί. Δεν θα είχε πάθει τίποτα αν φορούσε κράνος...
Πάντως, το ότι τα όργανά του θα σώσουν άλλους ανθρώπους είναι μια παρηγοριά.
Λευτέρης: Ανακούφιση μεγάλη. Τα όργανά του θα συνεχίσουν να ζουν μέσα σε άλλους ανθρώπους. Θα αισθανόμαστε σαν να μην τον έχουμε χάσει.
Σταύρος Θεοδωράκης
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
No comments:
Post a Comment