Ο 35χρονος Έλληνας designer διαδέχτηκε στη διεύθυνση της σχολής Ecole cantonale d'art de Lausanne (κάτι σαν την ελβετική εκδοχή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών) μία από τις πιο σημαντικές μορφές του ελβετικού design, τον Pierre Keller.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε ελβετικό τηλεοπτικό κανάλι ο Ελληνας designer είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει να χαρακτηριστεί ως ο «νέος Pierre Keller». Θα του άρεσε να αφήσει το δικό του στίγμα στην περίβλεπτη σχολή που συγκεντρώνει πολλές μεταπτυχιακές κατευθύνσεις (από σινεμά, γραφικές τέχνες και σχεδιασμό προϊόντων μέχρι καλλιτεχνική διεύθυνση) τις οποίες ενώνει μία μονάχα λέξη: δημιουργία. «Πιστεύω ότι ο καθένας που δουλεύει στον χώρο της δημιουργίας πρέπει πρώτα πρώτα να είναι σίγουρος γι' αυτό που κάνει. Είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Πρέπει να έχει απάντηση επίσης στο γιατί αυτό που κάνει είναι ενδιαφέρον. Να ξέρει να το παρουσιάζει και να το τεκμηριώνει. Από την άλλη αυτό που προσπαθούμε να δώσουμε στους φοιτητές ως γενική ιδέα είναι να μην αντιγράφουν. Να είναι πάντα κύριοι των ιδεών τους».
Αξιοποίηση των ευκαιριών
Σε αυτή την ανώτατη σχολή ο Αλέξις Γεωργακόπουλος βρέθηκε από την ηλικία των 18. Ο ίδιος αναφέρει την πολυετή του εμπειρία στη σχολή ως πλεονέκτημα: «Επειδή είχα το μικρό αυτό ατού -να γνωρίζω τη σχολή- δεν χάθηκε χρόνος. Δεν χρειάστηκε, δηλαδή, περίοδος προσαρμογής». Τελείωσε τη σχολή Industrial Design τον Ιούλιο του 1999. Μετά έγινε για έναν χρόνο βοηθός στη σχολή Design. Και μετά τον Δεκέμβριο του 2000 ανέλαβε τη θέση το υπεύθυνου του τμήματος Product Design (σχεδιασμός προϊόντων) της σχολής. Αυτό που συνέβαλε στο να αισθάνεται τόσο άνετα σε ένα δημιουργικό περιβάλλον είναι και το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η Γαλλίδα μητέρα του δούλευε ως διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων. «Εγώ παράλληλα εκτός από το ξαναφτιάχνω τα παιχνίδια μου ασχολούμουν αρκετά με το σχέδιο».
Αυτήν την τάση είχε από τότε που άρχισε να θυμάται τον εαυτό του. Του άρεσε να βλέπει το μηχανισμό των παιχνιδιών με τα οποία έπαιζε. Και μετά τα ξαναέφτιαχνε. «Θυμάμαι είχα ένα μικρό κομπιουτεράκι το οποίο αποσυνέδεα και μετά έμεινα με τα 30 πλήκτρα στο χέρι. Επαιρνα το ρίσκο να τα ξαναφτιάξω. Aλλες φορές το πετύχαινα, άλλες όχι». Αλλά πάντα τον ενδιέφερε να δει πως ήταν φτιαγμένο ένα αντικείμενο. Να δει τι υπάρχει μέσα σε αυτό. Αυτό που τον επηρέασε επίσης, είναι τα Σαββατοκύριακα που περνούσε εκτός Αθηνών. «Η θάλασσα,το χώμα, το δάσος, με καθόρισαν ως άνθρωπο σε μεγάλο βαθμό».
Η επιλογή της σχολής που θα ακολουθούσε ο τότε δεκαοχτάχρονος Αλέξις ήταν μια υπόθεση στην οποία έπαιξαν ρόλο και οι γονείς του. Λόγω της Γαλλίδας μητέρας του, είπαν να βρουν μια σχολή design στο Παρίσι ή στη Λοζάνη -η τελευταία προέκυψε, ως επιλογή, μετά από μια επίσκεψη των γονιών του στην ελβετική πρεσβεία. Ετσι βρήκαν τη σχολή στη Λοζάνη όπου σε αντίθεση με το Παρίσι «δεν είχε πολύ φοιτητόκοσμο, διαδηλώσεις κ.λπ. Στη Λοζάνη η σχολή λειτουργούσε σαν ρολόι».
Οταν ο Ελληνας σχεδιαστής βρέθηκε στη Λοζάνη οι περισσότεροι Ελβετοί έβλεπαν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών. Από εκεί και πέρα οι ντόπιοι δεν του επιφύλαξαν κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά ούτε και στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια του. Αυτό που τον βοήθησε να προσαρμοστεί τόσο γρήγορα στην καινούργια χώρα ήταν το γεγονός ότι ήταν «μισός» Γάλλος. Οσον αφορά τη νοσταλγία για τη χώρα που έζησε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια, επισημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι του έλειψε η Ελλάδα.
«Ετσι κι αλλιώς γύριζα στην Ελλάδα τρεις με τέσσερις φορές τον χρόνο». Ενώ στην Ελβετία είχε τόσο πολλά πράγματα να κάνει που δεν του έφτανε ο χρόνος για να τον καταλάβει η νοσταλγία. Μια εικόνα που του θυμίζει την Ελλάδα είναι αυτή της θάλασσας. «Αλλά και για αυτό υπάρχει μια λίμνη, εδώ κοντά στη Λοζάνη. Αλλες φορές βλέπεις μέχρι τη Γαλλία, την πόλη Εβιάν, άλλες φορές όμως το μάτι χάνεται στον ορίζοντα χωρίς να φαίνεται τίποτα πέρα από τη λίμνη. Εναν τέτοιο ορίζοντα είναι ωραίο να τον κοιτάς» καταλήγει ο πετυχημένος Ελληνας που δίνει υπόσταση στο «έξω τα πάμε καλά».
Design: Μια τέχνη για όλα
O Aλέξις Γεωργακόπουλος θεωρεί ότι το design τείνει να επικρατήσει ή τουλάχιστον ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις τις άλλες μορφές δημιουργίας. Ενδεικτικό αυτού του γεγονότος είναι το ότι «το Σαλόνι Επίπλου στο Μιλάνο γίνεται μία φορά τον χρόνο το κέντρο του κόσμου. Και το ίδιο συμβαίνει και στο Παρίσι με το "Mai-son d'objet" κάθε Σεπτέμβριο και κάθε Ιανουάριο». Οι άνθρωποι που θαυμάζει ο Ελληνας designer στρέφονται γύρω από τον χώρο του σχεδιασμού, αλλά και ευρύτερα της Τέχνης. Συγκεκριμένα θαυμάζει τους Shiro Kuramata, Pierre Chaprin και τον καλλιτέχνη Dan Flavin.
Θανάσης Διαμαντόπουλος
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
No comments:
Post a Comment