Θεωρεί ότι στη ζωή του όλα έχουν συμβεί τυχαία. Μια μαθητική του εργασία για τον Αδαμάντιο Κοραή, που σπούδασε Ιατρική στο Μονπελιέ, τον οδήγησε ως εκεί χωρίς να έχει ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό του τι ειδικότητα ήθελε να ακολουθήσει. Μπήκε σε ένα καράβι από τη γενέτειρά του, την Πάτρα, με την υποστήριξη πάντα του φιλόλογου και συγγραφέα πατέρα του, έφτασε στο Μπρίντεζι κι από εκεί μέσα σε τριανταέξι ώρες αρχικά και αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς στο κατόπι, βρέθηκε στα έδρανα της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου της πόλης. Στα 24 του είχε ήδη ολοκληρώσει το διδακτορικό του.
Εκεί γνώρισε και τη μετέπειτα γυναίκα του, από την Πάτρα, η οποία σπούδαζε Οδοντιατρική και αργότερα ειδικεύτηκε στην Παιδοδοντία και στην Ορθοδοντική. Σε ένα συνέδριο συνάντησε έναν καθηγητή από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης, ο οποίος του πρότεινε να τον ακολουθήσει. Ο Αναστάσιος Σπηλιόπουλος αποδέχτηκε την πρόταση δύο χρόνια μετά, προκειμένου να εκπληρώσει πρώτα τη θητεία του στην Ελλάδα. Στα 30 του είχε ήδη διευθυντική θέση στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Ο επόμενος σταθμός ήταν η Βοστόνη, όπου ειδικεύτηκε στη θωρακοχειρουργική, για να επιστρέψει μόνιμα πια στη Γενεύη και να αναλάβει τη διεύθυνση της πανεπιστημιακής θωρακοχειρουργικής κλινικής, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε πριν από 4 χρόνια. Ο καθηγητής υποστηρίζει πως έχει περάσει περισσότερες ώρες στο χειρουργείο παρά στο κρεβάτι του. Το ρεκόρ του: Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο έκανε 6 μεταμοσχεύσεις!
Παρενθετικά αναφέρεται ότι η πρώτη επιτυχής μεταμόσχευση πνεύμονα σε ασθενή έγινε στο Τορόντο το 1983 και το 1986 η πρώτη επιτυχής διπλή μεταμόσχευση, πάλι στο Τορόντο. Ο κ. Σπηλιόπουλος το 1993 έκανε την πρώτη μεταμόσχευση πνευμόνων στην Ελβετία. Στο ενεργητικό του έχει περισσότερες από 500 μεταμοσχεύσεις νεφρών, 147 πνευμόνων και 20.000 χειρουργικές επεμβάσεις στο θυρεοειδή αδένα. Το 1996 ένας 27χρονος Ελβετός υποβλήθηκε σε διπλή μεταμόσχευση πνευμόνων και παγκρέατος από τον ίδιο, γεγονός που του πρόσφερε τιμητική διάκριση από την ελληνική πολιτεία με την απονομή του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής. Φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται διότι και ο παππούς του το 1889 έχτισε με δικά του χρήματα το νοσοκομείο της Πάτρας και τιμήθηκε τότε από τον Γεώργιο Α' με το παράσημο του Τάγματος του Σωτήρα.
"Η διπλή μεταμόσχευση του Ελβετού ήταν μια πολύωρη επέμβαση και τα μοσχεύματα είχαν προέλθει από ένα άτυχο Γερμανό τουρίστα που ενώ έκανε σκι, έπεσε πάνω σε έλατο και σκοτώθηκε. Την τελευταία μεταμόσχευση την έκανα πριν από 6 χρόνια σε ένα κοριτσάκι από τη Τσεχία. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο ένας πνεύμονας ήταν μεγάλος για το κορμάκι της κι αναγκάστηκα να αφαιρέσω λίγο. Ηταν 9 ώρες χειρουργείο. Τώρα είναι ολόκληρη κοπέλα, 19 ετών, σπουδάζει κι εργάζεται, και πολλές φορές έρχεται και με βλέπει, και τρώμε μαζί. Ξέρετε, οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι εύκολο πράγμα, ο μέσος όρος επιβίωσης των ασθενών είναι 60% και εμείς τους παρακολουθούμε σε όλη τους τη ζωή".
Πατρίδα είναι μόνο μία
Ο κ. Σπηλιόπουλος, έπειτα από 39 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, εξακολουθεί να ασκεί το λειτούργημά του στην κλινική Des Grangettes, όπου είναι διευθυντής και δέχεται ασθενείς από κάθε άκρη της Γης. Πολλές φορές προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς, καθώς γι' αυτόν η μεγαλύτερη αμοιβή είναι το χαμόγελο του ασθενούς μετά το χειρουργείο.
Ο ίδιος δεν παραλείπει να μιλήσει για τους Ελληνες που ζουν στη Γενεύη. Αυτήν τη στιγμή στις πανεπιστημιακές κλινικές της πόλης εργάζονται 2.500 γιατροί, από τους οποίους οι 160 είναι Ελληνες. Τον πληγώνει πολύ που δεν ζει στην Ελλάδα και στεναχωριέται με την οικονομική κατάσταση τη χώρας. "Κάποτε συνάντησα τον αείμνηστο πολιτικό Θανάση Κανελλόπουλο στη Γενεύη, όπου είχε μεταβεί για ιατρικούς λόγους. Οταν με ρώτησε γιατί δεν επιστρέφω στη χώρα μας, ερώτηση που μου την κάνουν όλοι, του απάντησα: Μήπως φταίτε εσείς, οι πολιτικοί που δεν γυρίσαμε; Δεν ήθελα να μείνω, αλλά μου πρόσφεραν αυτά που δεν μου προτάθηκαν στη χώρα μου!".
Ο καθηγητής έρχεται στην Ελλάδα περίπου έξι φορές τον χρόνο και πηγαίνει στο καταφύγιό του, έξω από την Πάτρα, στο Καστρίτσι, μαζί με τις δυο του κόρες και τα πέντε εγγονάκια του. Οι κόρες του, η μια δικηγόρος και η άλλη ψυχαναλύτρια, γνώρισαν τους Ελληνες συζύγους τους στην Αγγλία και μένουν στην Ελλάδα, γεγονός που τον στεναχωρεί. Ο ίδιος προσπαθεί να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο, τους δυο μήνες που μένει στην Ελλάδα.
Όταν δεν ασχολείται με την οικογένειά του επιδίδεται στις βιολογικές καλλιέργειες και στην επισκευή παλαιών επίπλων. Για τον ίδιο, ο ορισμός της ευτυχίας είναι να ξυπνάς το πρωί και να μπορείς να αντικρίζεις τον ήλιο, να χαμογελάς, να πίνεις καφέ βλέποντας το πρόσωπο ενός αγαπημένου σου ανθρώπου και να κάνεις έναν περίπατο κρατώντας το χέρι του.
Bάσω Mιχοπούλου
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
No comments:
Post a Comment