Κώστας Βέλτσης: «Όταν έχεις θέληση, μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα» (video)

Ήταν τέλη Μαρτίου του 2010 όταν ο Κώστας Βέλτσης, 19 ετών τότε, σχολούσε από τη δουλειά του στο ζαχαροπλαστείο της οικογενείας του στο Γαλάτσι, περίπου στις 22:30, και αποφάσισε να πάει μία βόλτα με το αυτοκίνητό του. «Ο δρόμος», όπως περιγράφει ο 21χρονος σήμερα στο newsbeast.gr «ήταν άδειος». Έτσι, εκείνος άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα με αποτέλεσμα σε μια ανωμαλία του δρόμου να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, να προσκρούσει στις μπάρες και στη συνέχεια το αριστερό του πόδι να ακρωτηριαστεί.

«Ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Το πάλεψα. Τρόμαξα όταν άκουσα ότι το περιστατικό ήταν τόσο σοβαρό αλλά βρήκα κουράγιο για να βγω νικητής. Όταν υπάρχει δύναμη στην ψυχή και θέληση, τα πάντα μπορούν να γίνουν», λέει και εξηγεί ότι έκανε το βίντεο που υπάρχει στο youtube προκειμένου να πάρουν κουράγιο όσοι έχουν ίδια και άλλα προβλήματα με αυτά που είχε ο νεαρός.

Έχει όμως ένα παράπονο από την Πολιτεία. «Πρέπει να παίρνουμε ένα επίδομα, μικρό, όχι πολλά χρήματα ούτως ώστε να μπορούμε να βάζουμε αυτά τα χρήματα στην άκρη καθώς το πρόσθετο μέλος μας χρειάζεται αλλαγή κάθε πέντε χρόνια».


-Μίλησε μας λίγο για εσένα… Πώς έγινε το τροχαίο που είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό σου;

«Το περιστατικό έγινε όταν σχόλαγα από τη δουλειά μου. Μετά από λίγο αποφάσισα να πάω μία βόλτα με το αμάξι και κατευθυνόμουν προς την Πεύκη. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι ήμουν στη λεωφόρο Βεΐκου.

Έτσι, όπως έκανα τη βόλτα μου και είχα αναπτύξει ταχύτητα, βρισκόμουν στην αριστερή λωρίδα, κάποια στιγμή άρχισα να αναπτύσσω ακόμη περισσότερη ταχύτητα και σε μια ανωμαλία του δρόμου στην αριστερή λωρίδα, σε μια περίεργη κλήση του δρόμου δηλαδή, χάνω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και καταλήγω να κόβω σβούρες και να αρχίζω να χτυπάω στις μπάρες.

Μετά από αρκετά χτυπήματα και αφού ξήλωσα μία κολώνα της ΔΕΗ, ένα δέντρο, κάποια στιγμή σταμάτησα με αποτέλεσμα μετά από όλο αυτό το αυτοκίνητο να έχει μπει μέσα και να μου έχει πλακώσει το αριστερό μου πόδι. Έτσι, πλακώνει το αριστερό πόδι, είχα σπάσει και το δεξί, σταματάει το αυτοκίνητο, εγώ δεν είχα χάσει τις αισθήσεις μου και κοίταξα το σώμα μου από τη μέση και πάνω. Ήμουν μια χαρά. Προσπάθησα όμως να κουνήσω τα πόδια μου και ήταν αδύνατον. Στην αρχή δεν πονούσα. Ήμουν μουδιασμένος.

Μετά από λίγο συνειδητοποίησα τι έγινε. Άρχισαν και οι πόνοι. Άρχισα να ουρλιάζω. Να φωνάζω. Υπέφερα από τον πόνο. Ο κόσμος έτρεχε από τις καφετέριες απέναντι να δει τι είχε συμβεί. Δόξα το Θεό μέσα σε πέντε λεπτά είχε έρθει η Πυροσβεστική και αμέσως ήρθε και το ΕΚΑΒ.

Με απεγκλώβισαν, με έβαλαν στο ασθενοφόρο και πήγαμε στον Ευαγγελισμό. Εκεί πέρα με είδε ο χειρουργός μου, ο οποίος μου ανακοίνωσε ότι πρέπει να μου ακρωτηριάσουν το αριστερό μου πόδι από το γόνατο και κάτω. Τότε, δεν είχα πιστέψει αυτό που άκουσα. Δεν πίστεψα ότι ήταν τόσο άσχημα χτυπημένο το πόδι μου. Τον παρακάλεσα λοιπόν να κάνει ότι μπορεί για να το σώσει. Μου εξήγησε ότι δεν γίνεται σε καμία περίπτωση αυτό. Έτσι, βγάλαμε και κάποιες ακτινογραφίες και κατέληξα να μπαίνω στο χειρουργείο».

-Δούλευες σε κάποιο καφέ;

«Έχουμε ζαχαροπλαστείο στο Γαλάτσι και πάω εκεί για δουλειά. Εκείνη την ημέρα το έκλεινα εγώ. Είχαμε λίγη δουλειά, είχαμε αργήσει να κλείσουμε. Έφυγα περίπου στις 22:30. Μετά από περίπου μία ώρα αποφάσισα να πάω τη βόλτα και το τροχαίο έγινε στις 23:55».

-Σε πόσο καιρό κατάφερες να επανέλθεις ψυχολογικά πάντα;

«Τον πρώτο καιρό ήμουν ράκος. Είχα πιάσει πάτο. Θυμάμαι στο νοσοκομείο, έκλαιγα μόνος μου. Βασικά, στεναχωριόμουν γι’ αυτό που αντίκριζαν παρά για τον ακρωτηριασμό μου. Πιο πολύ στεναχωριόμουν για τους δικούς μου ανθρώπους. Εγώ πιστεύω ότι μετά από δεκαπέντε με είκοσι μέρες ήμουν καλύτερα ψυχολογικά. Σιγά σιγά έπαιρνα τα πάνω μου. Οι γονείς μου μέχρι σήμερα δεν το έχουν ξεπεράσει. Άλλο που δεν το δείχνουν. Εγώ μπορεί να το έχω ξεχάσει. Οι γονείς όμως δεν πιστεύω ότι θα το ξεχάσουν ποτέ».

-Σωματικά πότε άρχισες να επανέρχεσαι;

«Σωματικά μου πήρε αρκετό καιρό γιατί είχα σπάσει το δεξί μου πόδι. Σωστά, άρχισα να περπατάω σε ένα χρόνο. Άρχισα δηλαδή να βαδίζω φυσιολογικά χωρίς να κουτσαίνω, χωρίς να έχω κάποιους ιδιαίτερους πόνους».

-Ποιο ήταν το μάθημα που σου έδωσε το τροχαίο;

«Άμα υπάρχει θέληση, γίνονται όλα. Δηλαδή, εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μπορέσω να περπατήσω. Δεν το περίμενα ποτέ αλλά πλέον έχει γίνει αυτό το ρητό μόδα στη ζωή μου. Ότι δηλαδή όταν υπάρχει θέληση, γίνονται τα πάντα».

-Πόσο καιρό σου πήρε να ξαναπιάσεις το τιμόνι στα χέρια;

«Να οδηγήσω; Από τη στιγμή που άφησα τις πατερίτσες και μπορούσα να περπατήσω φυσιολογικά και δεν είχα πόνους, προσπάθησα να οδηγήσω το αμάξι του πατέρα μου. Μου το έδινε γιατί έπρεπε να ξαναμπώ στη ζωή. Οι γονείς μου με στήριξαν σε αυτό».

-Όταν πήρες το τιμόνι στα χέρια σου, σου ήρθαν στο μυαλό εικόνες ή το περιστατικό με το τροχαίο;

«Πολλές φορές μου έχει περάσει και ακόμη μου περνάει. Και πολλές φορές που περνάω από το συγκεκριμένο σημείο, περνάει η εικόνα από το μυαλό μου. Μου έχει έρθει στο μυαλό ότι μπορεί να χάσω ξανά τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να ξανασυμβεί το ίδιο αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει ξανά».

-Το βίντεο πώς αποφάσισες να το φτιάξεις;

«Όταν ήμουν σπίτι μου ακόμη και δεν είχα βάλει το πρόσθετο μέλος. Ήταν τότε κάτι άγνωστο για μένα όλο αυτό. Δηλαδή, η προσθετική και όλα αυτά, άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο διαδίκτυο ξένα βίντεο. Δεν είχε κάνει κάποιο ανάλογο Έλληνας. Έψαχνα λοιπόν πατώντας τη λέξη ακρωτηριασμός και έβλεπα τι μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και τι δυνατότητες έχουν.

Έβλεπα λοιπόν κάποιους που μπορούν να κάνουν ποδήλατο, κάποιους άλλους που έκαναν σχοινάκι, κάποιους που έτρεχαν κ.ά. Αυτό το πράγμα μου έδινε κουράγιο. Τα έβλεπα και έλεγα θέλω να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς. Θέλω κι εγώ να τα καταφέρω. Και επειδή στην Ελλάδα είναι πάρα πολλά τα άτομα που έχουν χάσει κάποιο μέλος, πιστεύω ότι θα ήθελαν να πάρουν κάποιο κουράγιο όχι από τους ξένους αλλά από κάποιον Έλληνα.

Δηλαδή, ήθελα να φτιάξω το βίντεο με την πρόοδό μου ώστε να το δουν κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά έχουν ανάγκη κι ας μην έχουν κάτι ανάλογο με εμένα. Μπορεί δηλαδή να έχουν κάποιο άλλο πρόβλημα αρκεί να καταλάβουν ότι με τη θέληση όλα μπορούν να γίνουν».

-Με τι ασχολείσαι σήμερα;

«Ασχολούμαι με το ζαχαροπλαστείο. Είμαι ζαχαροπλάστης και έχω τελειώσει αρτοποιεία ζαχαροπλαστική. Αυτή είναι η βασική μου δουλειά. Τον υπόλοιπο χρόνο που μου απομένει, πηγαίνω γυμναστήριο και κάνω διάδρομο, ποδήλατο και γενικά κάνω ότι κάνουν και οι υπόλοιποι πελάτες. Μπορεί να παίξω μπάσκετ, ποδόσφαιρο, να κάνω ποδήλατο και γενικά διάφορες δραστηριότητες».

-Ποια είναι τα όνειρά σου από εδώ και πέρα;

«Ό,τι είχα και πριν το τροχαίο. Να γίνω δηλαδή ένας καλός ζαχαροπλάστης. Να μπορέσω να επεκτείνω την επιχείρηση των γονιών μου. Να ανοίξουμε και άλλο μαγαζί. Δεν έχει αλλάξει κάτι».

-Τι θα συμβούλευες όσους έχουν πέσει θύματα τροχαίου;

«Να μην τους παίρνει από κάτω. Γιατί η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Αν δεν έχεις καλή ψυχολογία, δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει στεναχώρια τον πρώτο καιρό αλλά πρέπει να την ξεπεράσουν και να το παλέψουν. Και πρέπει να προσέχουμε στο δρόμο, να φοράμε πάντοτε ζώνη γιατί η άσφαλτος είναι πολύ επικίνδυνη τόσο για εμάς που οδηγούμε όσο και για τους γύρω μας». 


Πηγή: Newsbeast